Ձմռանը գառները մակաղել էին գոմում։ Դուռը զարկեցին։
– Այն ո՞վ է ,- ձայն տվեցին գառները։
– Ճամփորդ եմ, հեռու տեղից եմ գալիս, դուրսն էլ շատ ցուրտ է, մրսած եմ, ոտքս ցավում է, մանավանդ որ ոտքս հիվանդ է, սառելուց չի շարժվում, փայտացել է։ Ձեր հոր ու մոր հոգիների համար, դուռը բացեք, ոտքս ցավում է։
Գառները խորհրդակցեցին։
-Բացենք թե՞ չբացենք․ բացենք ,- ասացին,- մեղք է, թող իր մեկ ոտքը մցնի ներս, որ տաքացնի, մեզ ի՞նչ վնաս է։
Դուռը բացվեց, ուղտը ոտքը երկարացրեց ներս։
-Տեսաք, գառնուկներ, ձեզ վնաս չեմ տալիս, թողեք մյուս ոտքս էլ մցնեմ․ մեկ ոտքը, որ վնաս չտվեց, երկուսն էլ չի տա։
-Ճիշտ է,- ասացին,- մեկ ոտքը, որ վնաս չտվեց, երկուսն էլ չի տա։
Եվ դուռը կիսաբաց արին, ու ուղտը մարմնի կեսը ներս է մցրեց, մեկ էլ տեսան դուռն ու ծխնիները վրան կախված ներս խցկվեց, գառներից մի քանիսը ոտքերի տակ ճխլվեցին, երբ նստեց, մի քանիսն էլ տակը մնացին, մյուսները թողին փախան, գոմն էլ ուղտին մնաց։