Վերլուծություն
Պատմվածքը յուրահատուկ էր: Նարեկը՝ պատմվածքի գլխավոր հերոսը, միշտ եղել է կյանքի դժվարությունների առաջ, բայց երբեք չի կոտրվել և չարությամբ չի լցվել իր շրջապատի հանդեպ: Նարեկը ավելի քան ուժեղ էր քան մնացածը: Նա լռեց, փոխեց իր դպրոցը և ոչ ոք չիմացավ թե ինչ պատահեց նրա հետ: Հեղինակը իսկապես շատ պատկերավոր է ներկայացրել Նարեկի մորը: Ասում է, որ նրա երակները ցցված էին, ինչը խոսում է նրա դժվարին կյանքի մասին, բայց ինչպես մնացած մայրերի համար այդպես էլ Նարեկի մայրիկի համար առաջնային էր իր զավակի առողջությունը: Նա բոլորին խնդրում էր, որ իր տղային չնեղացնեն: Մայրը ինձ մոտ թողեց խեղճ և տխուր կերպարի տպավորություն:
Հեղինակը Գրիգն էր: Նա շատ պատկերավոր էր բնութագրում բոլորին, բայց իր մասին շատ քիչ էր խոսվում: Կարենին չեմ մեղադրում, քանի որ նա զարմացած էր, թե ինչպես կարող է կատուն քայլել ջրի վրայով: Իր արարքներով նա ուզում էր համոզված լինել իր լսածի վերաբերյալ:
Պատմվածքի վերջում մենք տեսնում ենք Նարեկին քահանա դարձած: Նա չէր կոտրվել ու ընտրել էր ամենաբարդ մասնագիտություններից մեկը: Կարծես՝ հենց նա էր Հիսուսի կատուն: Ես հասկացա, թե որքան կարևոր է կյանքում հիշաչար չլինելը, ընդհակարակը պետք է բոլորին շնորհակալ լինել և քայլել միայն առաջ: