Վերլուծություն

Պատմվածքը յուրահատուկ էր: Նարեկը՝ պատմվածքի գլխավոր հերոսը, միշտ եղել է կյանքի դժվարությունների առաջ, բայց երբեք չի կոտրվել և չարությամբ չի լցվել իր շրջապատի հանդեպ: Նարեկը ավելի քան ուժեղ էր քան մնացածը: Նա լռեց, փոխեց իր դպրոցը և ոչ ոք չիմացավ թե ինչ պատահեց նրա հետ: Հեղինակը իսկապես շատ պատկերավոր է ներկայացրել Նարեկի մորը: Ասում է, որ նրա երակները ցցված էին, ինչը խոսում է նրա դժվարին կյանքի մասին, բայց ինչպես մնացած մայրերի համար այդպես էլ Նարեկի մայրիկի համար առաջնային էր իր զավակի առողջությունը: Նա բոլորին խնդրում էր, որ իր տղային չնեղացնեն: Մայրը ինձ մոտ թողեց խեղճ և տխուր կերպարի տպավորություն:

Հեղինակը Գրիգն էր: Նա շատ պատկերավոր էր բնութագրում բոլորին, բայց իր մասին շատ քիչ էր խոսվում: Կարենին չեմ մեղադրում, քանի որ նա զարմացած էր, թե ինչպես կարող է կատուն քայլել ջրի վրայով: Իր արարքներով նա ուզում էր համոզված լինել իր լսածի վերաբերյալ:

Պատմվածքի վերջում մենք տեսնում ենք Նարեկին քահանա դարձած: Նա չէր կոտրվել ու ընտրել էր ամենաբարդ մասնագիտություններից մեկը: Կարծես՝ հենց նա էր Հիսուսի կատուն: Ես հասկացա, թե որքան կարևոր է կյանքում հիշաչար չլինելը, ընդհակարակը պետք է բոլորին շնորհակալ լինել և քայլել միայն առաջ:

Ասորիները Մերձավոր Արևելքի հնագույն ժողովուրդներից մեկն են, որոնք ունեցել են հզոր պետականություն, ապա բազմաթիվ կորուստներ, սակայն այսօր չունեն անգամ սեփական պետություն: Մյուս կողմից ասորիները կազմում են Հայաստանում ապրող թվով երրորդ (մեծությամբ) ազգային փոքրամասնությունը, որոնց հետ մենք ջերմ հարաբերությունների մեջ ենք:

Մայրենի լեզուն համարվում է ասորերենը։ Նրանց թիվը հասնում է հինգ միլիոնի։ Ասորիները դավանում են միայն Քրիստոնեություն։ Հնում բնակվում էին Հյուսիսային Իրաքում, Սիրիայում, հյուսիսարևտյան Իրանում։ Այժմ բնակվում են հիմնականում Իրաքում, Սիրիայում, Իրանում և ԱՄՆ-ում։ Նախկին ԽՍՀՄ-ում ապրել են 24.000 ասորիներ, այդ թվում Խորհրդային Հայաստանում՝ 5544 (1970)։ 2011 թվականի հաշվարկներով ապրում են 2,769 մարդ։ Խոսում են սեմական լեզվախմբի նոր ասորերեն լեզվով։ Իրենց ասորի համարողների մեծ մասը քրիստոնյաներ են (հիմնականում՝ նեստորականներ)։ 1830-ական թթ. 100 տուն Ասորիները Ուրմիա լճի արևմտյան ափից տեղափոխվեցին Արևելյան Հայաստան։